Bert had in zijn jeugd nauwelijks ruimte om kind te zijn. Zijn vader had een fors alcoholprobleem. Zijn moeder zocht voortdurend negatieve aandacht, was jaloers, claimend, en had Bert’s nabijheid en zorg nodig; zelfs op de meest onmogelijke momenten.

Als oudste zoon voelde hij zich verantwoordelijk voor het welzijn van het hele gezin. Het zorgde ervoor dat hij zijn hele jeugd tussen zijn ouders en zijn jongere broers en zus in stond. Altijd bezig met het bewaren van de lieve vrede. Hij voelde: “Als ík het niet doe, loopt het uit de hand.”

Jaren later, zelfs na het overlijden van zijn moeder, bleef de last zwaar. De druk op zijn gevoelsleven was groot. Bert had last van boosheid, verdriet, en vooral: het gevoel dat hij nooit écht vrij was geweest.

Tót de derde sessie in mijn praktijk.

We werkten met zijn Innerlijk Kind en maakten systemisch contact met zijn moeder. Ik vroeg hem: “Is er een voorwerp in de kamer dat symbool kan staan voor haar?” Hij keek rond en zei: “Ik kan niks beters bedenken dan de prullenbak.”

Toen de prullenbak even later voor hem stond, veranderde er iets. Je voelde de oerkracht opkomen. De jarenlange ingehouden woede, frustratie en pijn. In één beweging vloog de prullenbak door de ruimte.
Daarna kwam een rauwe schreeuw. En toen: de stilte na de storm, gevolgd door een stroom van tranen. Oud verdriet van járen vond eindelijk een uitweg.
Het was een van de meest intense, maar ook mooiste momenten die ik ooit in een coachingssessie heb meegemaakt.

Vanaf dat moment kon Bert zijn moeder innerlijk loslaten. De negatieve lading verdween. Hij voelde ruimte. Vrijheid. Levenslust.
Zélf kon ik op dat moment alleen maar diepe dankbaarheid voelen dat ik getuige mocht zijn van deze bevrijding.

Dat gebeurde mij toen mijn cliënt Pieter deze woorden met me deelde, na afloop van het traject dat we samen hebben doorlopen.

We begonnen in een van de moeilijkste periodes van zijn leven. En wat ik zag in de maanden daarna, was niets minder dan indrukwekkend: bewustwording, moed, groei, transformatie.

Ik ben dankbaar dat ik aan zijn zijde mocht staan; als coach, als spiegel, als gids.
En met zijn toestemming deel ik zijn verhaal hieronder, precies zoals hij het schreef. Ik voel me zeer dankbaar voor deze woorden; dit is waar ik het voor doe.

_______

“ Begin dit jaar zat ik in één van de moeilijkste periodes van mijn leven. De moeder van mijn kinderen ging bij me weg en bijna tegelijkertijd vertrok mijn rechterhand op het werk. Doordat deze twee belangrijke personen bij me weggingen begon ik enorm aan mezelf te twijfelen. Ik herkende me pijnlijk goed in wat ik las in het boek No More Mr Nice Guy: altijd pleasen, geen grenzen aangeven, het goed willen doen voor iedereen behalve voor mezelf. De pijnlijke inzichten uit het boek zorgde ervoor dat ik het roer om wilde gooien. Ik besloot dat het tijd was om écht aan mezelf te werken. Ik ging sporten, gezonder leven, niet meer drinken, mediteren en boeken lezen. Maar ik wist ook dat ik dit niet alleen kon en ging op zoek naar een coach.

Via Google, eigenlijk in mijn zoektocht naar praatgroepen die stonden beschreven in dat boek, kwam ik bij Martin Hof terecht. Vanaf het eerste contact voelde het goed. Hij bood me nog dezelfde dag een kennismakingsgesprek aan en nam daar uitgebreid de tijd voor. In dat uur sloeg hij meteen de spijker op zijn kop. Ik voelde me gezien en gehoord en wist meteen dat Martin degene was die mij kon helpen.

Het traject dat ik bij hem volgde was intensief, confronterend, maar altijd waardevol. De eerste sessies voelden bijna als een vorm van traumaverwerking. We gingen vaak via een soort meditatie terug naar mijn kindsdeel, waar veel van mijn patronen vandaan kwamen. Dat maakte me emotioneel, maar ik voelde wel meteen dat ik hiermee verder kwam.

Wat ik bijzonder vond, was de manier waarop Martin precies wist wat ik nodig had. Hij luisterde echt, hield me een spiegel voor en durfde ook direct te zijn. De samenvattingen die hij na elke sessie stuurde waren ongelofelijk waardevol. Vaak stond daar precies dat ene inzicht in waar ik direct iets mee kon. Een keer gaf hij me de opdracht om mijn boosheid toe te laten, iets wat ik normaal nooit doe. Het leek zo simpel, maar het maakte ontzettend veel los en hielp me verder groeien.

Zelfs de praktische dingen droegen bij aan het gevoel. We spraken vaak af in Nijmegen, halverwege voor ons allebei. Voor mij werd dat een soort avontuur: alleen in de auto stappen, een intense sessie beleven, daarna de stad in om ergens wat te gaan eten en met een enorme boost naar huis rijden. Ik kon van Nijmegen naar huis rijden zonder de grond te raken. Het voelde alsof ik kon zweven.

In iets meer dan vier maanden tijd is er heel veel veranderd. Martin was niet alleen mijn coach, maar voelde soms ook als een mentor en zelfs als een vriend. Hij heeft me door een hele zware periode heen geholpen en daar ben ik hem enorm dankbaar voor.

Ik gun iedereen een mentor als Martin. Echt een dikke aanrader.”

Een van mijn cliënten, laten we hem Robert noemen, is een succesvolle ICT-ondernemer. Hij werkt veel als interim-professional voor prestigieuze klanten en overheidsinstanties. Robert kan doorgaans goed overweg met mensen, zowel met mannen als vrouwen. Toch liep hij vast bij één specifieke opdrachtgever: een vrouwelijke CEO van een toonaangevend bedrijf.
Elke keer dat hij met haar sprak, kreeg hij last van spanningen, stress, hartkloppingen en een verhoogde bloeddruk. Dat verbaasde hem. Want waarom juist bij haar?

Toen hij dit met mij deelde, vermoedde ik dat er sprake was van een moederwond – een emotionele verwonding uit zijn jeugd. Tijdens onze sessies bleek dat hij als kind langdurig emotioneel was verwaarloosd door zijn moeder. Deze oude pijn werd in het contact met de CEO onbewust opnieuw geraakt.
Dat is niet ongebruikelijk. Emotionele wonden uit onze jeugd komen vroeg of laat weer naar boven. Niet om ons te pesten, maar omdat ze geheeld willen worden.

Gelukkig durfde Robert dit proces aan te gaan. In een aantal intensieve sessies werkten we met inzichtgesprekken, visualisaties en systemische oefeningen. Daardoor kon hij de situatie met andere ogen bekijken. De spanning nam af, en op een gegeven moment lukte het hem om ook met deze CEO op een open en constructieve manier te communiceren. Net als met al zijn andere klanten.
Het resultaat? Een succesvolle afronding van een belangrijk ICT-project, én een grote persoonlijke doorbraak.

Herken jij jezelf in dit verhaal? Resoneert het woord moederwond bij jou? Je bent van harte welkom voor een vrijblijvend kennismakingsgesprek.

Veel jongens pasten zich vroeger aan. Aan wat ouders verwachtten. Aan wat de omgeving van ze vroeg. Aan wie ze dachten te móéten zijn om erbij te horen.
Sterk. Rustig. Behulpzaam. Aardig. Succesvol. Of juist onzichtbaar. En voordat ze het wisten, werd dat hun identiteit. Herken je dat?

Maar wie ben je zelf? Zonder al die rollen? Zonder de ‘goede zoon’? Zonder de ‘betrouwbare collega’? Zonder de ‘begripvolle partner’ die altijd maar inslikt wat hij écht wil zeggen?
Veel mannen die ik coach, ontdekken op een gegeven moment: Ik leef niet mijn leven. Ik speel een rol.
Niet omdat ze dat willen. Maar omdat het ooit nodig was om liefde, veiligheid of erkenning te krijgen.
Als coach help ik je niet om nóg beter te worden in dat spel. Ik help je om ermee te stoppen.
Om te worden wie je werkelijk bent. Zonder schuld. Zonder schaamte. Met kracht. Met rust. Met ruimte.

Als je jezelf in dit verhaal herkent, of iemand kent voor wie dit raakt: stuur me dan een bericht. Je bent welkom.

Op papier klopt het allemaal. Een goeie baan. Een gezin. Een mooi huis.
En toch… wringt er iets. Je lacht vaak, bent behulpzaam, zorgt goed voor anderen en doet wat er van je wordt verwacht.
Maar diep vanbinnen voel je: ik ben mezelf aan het kwijtraken.

Veel mannen die ik coach, herkennen dit gevoel. Ze zijn de “Nice Guy.” De man die altijd klaarstaat. Maar onder dat aardige gedrag blijkt iets anders te schuilen. Oude pijn.
Het jongetje dat vroeger niet gezien werd. Die zich uitsloofde om erbij te horen. Die de verkeerde signalen kreeg over liefde: dat je dat pas krijgt als je ‘lief’ doet.

Pleasen is geen karaktertrek. Het is een overlevingsstrategie. En die werkt… totdat je vastloopt. In je relatie. In je werk. In jezelf.

Als coach help ik mannen niet om nóg beter te functioneren in hun rol. Ik help ze om terug te keren naar wie ze werkelijk zijn. Zonder masker. Zonder moeten. Met kracht, zachtheid en waarheid.
Herken jij jezelf hierin? Of zie je dit bij iemand in je omgeving? Stuur me dan gerust een bericht. Je bent welkom.

Veel mannen zijn van binnen bang dat ze het niet goed doen. Naar hun partner. Naar hun kinderen. Naar vrienden of collega’s. En daarom proberen ze vaak conflicten te vermijden of de weg van de minste weerstand te kiezen. In de vorm van behulpzaamheid, vriendelijkheid en begrip. Iedereen kan op ze rekenen. En misschien ken je dat zelf ook wel.
Maar ondertussen loop je erop leeg. Want elke keer dat je ‘ja’ zegt tegen iets wat je eigenlijk niet wilt, zeg je ‘nee’ tegen jezelf. Tegen je grenzen, je wensen en je waarheid.

Het grootste deel van de mannen die ik coach, worstelt hiermee. Ze zijn bang om ‘nee’ te zeggen.
Niet omdat ze dat niet durven, maar omdat ze diep van binnen bang zijn voor een paar cruciale dingen. Voor afwijzing bijvoorbeeld. Voor de teleurstelling in de ogen van de ander. Voor het gevoel niet goed genoeg te zijn. Of voor het idee dat ze liefde of waardering verliezen als ze voor zichzelf kiezen.

Maar wat je dan misschien nooit hebt geleerd, is dit: grenzen stellen is niét egoïstisch. Het is respect voor jezelf. En pas als jij jezelf serieus neemt, kun je ook écht aanwezig zijn voor een ander.
Als coach help ik mannen om dat patroon te doorbreken. Niet met trucjes, maar door op zoek te gaan naar de oorzaak. Want daar ligt de sleutel tot echte verandering.

Herken jij jezelf daarin? Of ken je iemand voor wie dit speelt? Neem dan contact met me op: je bent van harte welkom.