Veel jongens pasten zich vroeger aan. Aan wat ouders verwachtten. Aan wat de omgeving van ze vroeg. Aan wie ze dachten te móéten zijn om erbij te horen.
Sterk. Rustig. Behulpzaam. Aardig. Succesvol. Of juist onzichtbaar. En voordat ze het wisten, werd dat hun identiteit. Herken je dat?

Maar wie ben je zelf? Zonder al die rollen? Zonder de ‘goede zoon’? Zonder de ‘betrouwbare collega’? Zonder de ‘begripvolle partner’ die altijd maar inslikt wat hij écht wil zeggen?
Veel mannen die ik coach, ontdekken op een gegeven moment: Ik leef niet mijn leven. Ik speel een rol.
Niet omdat ze dat willen. Maar omdat het ooit nodig was om liefde, veiligheid of erkenning te krijgen.
Als coach help ik je niet om nóg beter te worden in dat spel. Ik help je om ermee te stoppen.
Om te worden wie je werkelijk bent. Zonder schuld. Zonder schaamte. Met kracht. Met rust. Met ruimte.

Als je jezelf in dit verhaal herkent, of iemand kent voor wie dit raakt: stuur me dan een bericht. Je bent welkom.